Η διαπολιτισμική εκπαίδευση, ως ένα σύγχρονο και δυναμικό πεδίο εφαρμογής, αποτελεί αναγκαίο συστατικό της εκπαιδευτικής πολιτικής και πρακτικής στον 21ο αιώνα. Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπου οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται από αυξανόμενη πολιτισμική και γλωσσική ποικιλομορφία, οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την πρόκληση να υποστηρίξουν μαθητές από διάφορες πολιτισμικές ταυτότητες. Η Ελλάδα, με τη δική της ιστορική εμπειρία στη μετανάστευση και τη φιλοξενία προσφύγων, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που καλείται να ενσωματώσει τη διαπολιτισμική διάσταση στην εκπαίδευση. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι:

Η διαπολιτισμική εκπαίδευση αποτελεί ένα διαρκώς εξελισσόμενο πεδίο στις σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές, ιδίως σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η πολιτισμική πολυμορφία αυξάνεται. Είναι μια προσέγγιση που επιχειρεί να γεφυρώσει πολιτισμικές διαφορές, ενισχύοντας την ενσυναίσθηση, τον διάλογο και την κοινωνική συνοχή. Ωστόσο, η εισαγωγή και η εφαρμογή της δεν παύουν να εγείρουν αντιδράσεις, προβληματισμούς και πρακτικές προκλήσεις.