Η έννοια της μαθησιακής αυτορρύθμισης αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά πεδία σύγχρονης παιδαγωγικής έρευνας και πράξης. Στον πυρήνα της βρίσκουμε την ικανότητα του μαθητή να θέτει στόχους, να οργανώνει και να παρακολουθεί τη μαθησιακή του πορεία, να αξιολογεί την επίδοσή του και να τροποποιεί στρατηγικές για να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα. Οι δεξιότητες αυτορρύθμισης δεν είναι έμφυτες, αλλά καλλιεργούνται συστηματικά μέσα από τη διδασκαλία και την παιδαγωγική υποστήριξη. Στο ελληνικό εκπαιδευτικό πλαίσιο, όπου παραδοσιακά κυριαρχούν οι μετωπικές μορφές διδασκαλίας και η έμφαση στην αποστήθιση, η ενίσχυση της μαθησιακής αυτονομίας συνιστά μια πρόκληση, αλλά και μια αναγκαιότητα για το σχολείο του 21ου αιώνα.

Η σημασία της αυτορρύθμισης αναδεικνύεται ιδιαίτερα σε συνθήκες ταχέων κοινωνικών και τεχνολογικών μεταβολών. Η ψηφιακή εποχή απαιτεί πολίτες ικανούς να μαθαίνουν δια βίου και να προσαρμόζονται σε νέα περιβάλλοντα γνώσης και εργασίας. Η αυτορρυθμιζόμενη μάθηση, όπως την περιγράφει ο Zimmerman (2000), περιλαμβάνει γνωστικές, μεταγνωστικές και συναισθηματικές διαδικασίες που ενεργοποιούνται μέσα από τον καθορισμό στόχων, τον στρατηγικό σχεδιασμό, την αυτοπαρακολούθηση και την αυτοαξιολόγηση. Ο εκπαιδευτικός καλείται όχι μόνο να μεταδώσει γνώσεις, αλλά να αναλάβει τον ρόλο του καθοδηγητή και εμψυχωτή, διευκολύνοντας τους μαθητές στην ανάπτυξη αυτών των δεξιοτήτων.